Ψάχνοντας στο διαδίκτυο ανακαλύψαμε πως υπάρχουν πραγματικά πολλά βιβλία που περιστρέφονται γύρω από τον άξονα της κουζίνας και της μαγειρικής. Η ελληνική λογοτεχνία είναι πλούσια σε βιβλία όπως αυτά θα σας παρουσιάσουμε παρακάτω. Βιβλία που διαβάζοντάς τα στον ελεύθερό σας χρόνο αδιαμφισβήτητα θα σας ανοίξουν την όρεξη!
Γεύση και μνήμη. Η μία μπλέκεται με την άλλη, την ανασύρει,
την προκαλεί.
Το νήμα μιας ολόκληρης ζωής ξετυλίγεται ακολουθώντας γεύσεις και μυρωδιές, αποτυπώματα ανεξίτηλα μέσα στον χρόνο, ίχνη που μεταξύ τους ενώνονται και ξεχωρίζουν για να συναντηθούν ξανά. Τα παιδικά χρόνια στη Θεσσαλονίκη έχουν γεύση από τσούσκες καυτερές κι από τον μπακαλιάρο του Αρίστου στα Λαδάδικα. Νεανικοί έρωτες κρυμμένοι στις στρώσεις του μουσακά· ένα ψωμί ζυμωτό με φρέσκια μυζήθρα, κάτω από τον καυτό ήλιο, γεύμα χαραγμένο στο μυαλό για πάντα. Ανάμεσα από πάπιες ψητές, τζιγεροσαρμάδες και εξαίρετα κρασιά, από φοιτητικές εστίες στο Εδιμβούργο και εστιατόρια του Παρισιού, ένας κόσμος ξεπροβάλλει στο φως και ζωντανεύει.
Με το τελευταίο της
μυθιστόρημα η Ευγενία Φακίνου επανέρχεται στα γνώριμα μονοπάτια της λογοτεχνίας
μέσα από μια αυτοβιογραφική μυθοπλασία. Δυο χρόνια πριν η Ευγενία Φακίνου
έφτασε πολύ κοντά στο θάνατο και αυτή η εμπειρία αποτέλεσε το θέμα του
συγκεκριμένου βιβλίου.
"Η γεύση της μνήμης"
Επίκουρος
Το νήμα μιας ολόκληρης ζωής ξετυλίγεται ακολουθώντας γεύσεις και μυρωδιές, αποτυπώματα ανεξίτηλα μέσα στον χρόνο, ίχνη που μεταξύ τους ενώνονται και ξεχωρίζουν για να συναντηθούν ξανά. Τα παιδικά χρόνια στη Θεσσαλονίκη έχουν γεύση από τσούσκες καυτερές κι από τον μπακαλιάρο του Αρίστου στα Λαδάδικα. Νεανικοί έρωτες κρυμμένοι στις στρώσεις του μουσακά· ένα ψωμί ζυμωτό με φρέσκια μυζήθρα, κάτω από τον καυτό ήλιο, γεύμα χαραγμένο στο μυαλό για πάντα. Ανάμεσα από πάπιες ψητές, τζιγεροσαρμάδες και εξαίρετα κρασιά, από φοιτητικές εστίες στο Εδιμβούργο και εστιατόρια του Παρισιού, ένας κόσμος ξεπροβάλλει στο φως και ζωντανεύει.
Κάθε νέα μπουκιά ανασύρει από τη μνήμη ήχους, πρόσωπα,
χρώματα, τοπία, συναισθήματα, κι όλα αυτά μαζί ξαναφέρνουν στο νου τις γεύσεις
που τα συνόδευαν. Κι η ζωή προχωράει. Η αφήγηση και το συναίσθημα συναντώνται.
Ο Αλμπέρτος Αρούχ, ο Επίκουρος, έγραψε ένα βιβλίο ζωής, που
μιλάει βαθιά στην ψυχή του καθενός, ακόμα κι αν οι γευστικές εμπειρίες των
περισσοτέρων από μας δεν μπορούν να συγκριθούν με τις ζηλευτές του ίδιου: το
αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Θεσσαλονίκη του '50, παλιά και σύγχρονη Αθήνα,
εξωτερικό, φαγητό του σπιτιού, λαϊκά φαγάδικα και αστικά εστιατόρια, πολυτελή
τραπέζια, διάσημοι σεφ και τα πιάτα τους, παρελαύνουν με κεντρικό άξονα τις
γεύσεις που επιζούν στη μνήμη και επιμένουν να επαναφέρουν το χρόνο και την
ατμόσφαιρα της στιγμής.
Ως Αλβέρτος Αρούχ, αλλά και ως Επίκουρος -δρόμοι παράλληλοι, που όμως τέμνονται-, ο συγγραφέας αφήνεται στις γεύσεις της ζωής του να τον οδηγήσουν να αφηγηθεί την ιστορία του. Κι αυτή ζωντανεύει, ζωντανεύοντας μαζί της και τη γεύση της μνήμης.
Κεντρική ηρωίδα του βιβλίου είναι μια γυναίκα η οποία έχει
χάσει τη μνήμη της. Αφού περιπλανιέται αρκετά ο δρόμος τη βγάζει σε μια παλιά
ταβέρνα με λιγοστούς και συγκεκριμένους πελάτες. Γνωρίζει τον ιδιοκτήτη που οι
φίλοι του τον φωνάζουν «Ρούλα» και συμφωνούν να μείνει εκεί και να μαγειρεύει.
Μέσα από τις γεύσεις και τις μυρωδιές προσπαθεί να ανακτήσει τη χαμένη της
μνήμη.
Δε θυμάται ούτε καν ποια είναι, έχει χάσει το ενδιαφέρον της για οτιδήποτε, χάνεται από τους οικείους της, χάνει τη γεύση της αλλά ένα πράγμα δε χάνει. Την ικανότητά της να μαγειρεύει και να παντρεύει τα σωστά υλικά. Βήμα-βήμα εκεί στο παλιό ταβερνείο η δημιουργία φαγητού ανασύρει από τη μνήμη της διάφορα στιγμιότυπα της ζωής της ή και στιγμιότυπα από άλλες ζωές. Καθώς μαγειρεύει μαζί με τις μυρωδιές που αναδύονται από τα φαγητά αναδύονται και μνήμες. Κάθε μυρωδιά είναι και μια μνήμη άλλοτε από την παιδική της
ηλικία και άλλοτε της έρχονται εικόνες απροσδιόριστες και αταξινόμητες στο τόπο και το χρόνο.
Έτσι, συνδέoνται η μνήμη με τη γεύση τόσο που αναρωτιέται ο αναγνώστης: είναι η μνήμη της γεύσης που μένει πάντα ζωντανή ή η γεύση που αφήνουν οι μνήμες ανάλογα με το αν είναι γλυκές ή πικρές; Τι δύναμη που έχει τελικά η γεύση! Όπως συνέβη με το μάστορα που «....μέσα από ένα φαγητό καταδύθηκε σχεδόν γέρος και αναδύθηκε παιδί».
Καταλαβαίνουμε ότι για τη κεντρική ηρωίδα η μαγειρική είναι πολύ σημαντική και γνωρίζει καλά την τέχνη της. Μέσα από αυτό το μυθιστόρημα, που κινείται γύρω από γεύσεις και μυρωδιές, μας δίνει συνταγές αλλά και μικρά μυστικά, που κάνουν τη διαφορά στο μαγείρεμα.
Όπως για τη χρησιμότητα της πιπεριάς στο κρέας ή πως μπορούμε να πετύχουμε καταπληκτικές τηγανιτές πατάτες.
Επίσης, μας δείχνει και πολιτιστικά στοιχεία, αναφορικά με τη κουλτούρα του φαγητού. Όπως για παράδειγμα ότι η λευκή φασολάδα μαγειρεύεται στη Νότια Ελλάδα, ενώ στη Βόρεια Ελλάδα τη μαγειρεύουν με ντομάτα.
Και παρελαύνουν όλοι. Μέσα σε αυτή τη ταβέρνα συναντούμε τον αρχάγγελο Μιχαήλ, τον Αλέξη Γκόλφη, που πρωταγωνιστούσε στη σειρά «ο Χριστός ξανασταυρώνεται», το ζωγράφο Θεόφιλο, την Αστραδενή.
Όλα αυτά διαδραματίζονται με το γνώριμο ύφος της συγγραφέως με γλώσσα ζεστή και τρυφερή σαν παιδικό παραμύθι. Με τόση γλαφυρότητα, ώστε κάθε φορά που περιγράφει ένα φαγητό θαρρείς πως το μυρίζεις και το γεύεσαι.
Μέσα από πληθώρα φαγητών σταδιακά έρχονται και πλήθος αναμνήσεων.
Ένα ωραίο μυθιστόρημα γιατί τελικά η ίδια η ζωή «μαγειρεύει» τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες.
Δε θυμάται ούτε καν ποια είναι, έχει χάσει το ενδιαφέρον της για οτιδήποτε, χάνεται από τους οικείους της, χάνει τη γεύση της αλλά ένα πράγμα δε χάνει. Την ικανότητά της να μαγειρεύει και να παντρεύει τα σωστά υλικά. Βήμα-βήμα εκεί στο παλιό ταβερνείο η δημιουργία φαγητού ανασύρει από τη μνήμη της διάφορα στιγμιότυπα της ζωής της ή και στιγμιότυπα από άλλες ζωές. Καθώς μαγειρεύει μαζί με τις μυρωδιές που αναδύονται από τα φαγητά αναδύονται και μνήμες. Κάθε μυρωδιά είναι και μια μνήμη άλλοτε από την παιδική της
ηλικία και άλλοτε της έρχονται εικόνες απροσδιόριστες και αταξινόμητες στο τόπο και το χρόνο.
Έτσι, συνδέoνται η μνήμη με τη γεύση τόσο που αναρωτιέται ο αναγνώστης: είναι η μνήμη της γεύσης που μένει πάντα ζωντανή ή η γεύση που αφήνουν οι μνήμες ανάλογα με το αν είναι γλυκές ή πικρές; Τι δύναμη που έχει τελικά η γεύση! Όπως συνέβη με το μάστορα που «....μέσα από ένα φαγητό καταδύθηκε σχεδόν γέρος και αναδύθηκε παιδί».
Καταλαβαίνουμε ότι για τη κεντρική ηρωίδα η μαγειρική είναι πολύ σημαντική και γνωρίζει καλά την τέχνη της. Μέσα από αυτό το μυθιστόρημα, που κινείται γύρω από γεύσεις και μυρωδιές, μας δίνει συνταγές αλλά και μικρά μυστικά, που κάνουν τη διαφορά στο μαγείρεμα.
Όπως για τη χρησιμότητα της πιπεριάς στο κρέας ή πως μπορούμε να πετύχουμε καταπληκτικές τηγανιτές πατάτες.
Επίσης, μας δείχνει και πολιτιστικά στοιχεία, αναφορικά με τη κουλτούρα του φαγητού. Όπως για παράδειγμα ότι η λευκή φασολάδα μαγειρεύεται στη Νότια Ελλάδα, ενώ στη Βόρεια Ελλάδα τη μαγειρεύουν με ντομάτα.
Και παρελαύνουν όλοι. Μέσα σε αυτή τη ταβέρνα συναντούμε τον αρχάγγελο Μιχαήλ, τον Αλέξη Γκόλφη, που πρωταγωνιστούσε στη σειρά «ο Χριστός ξανασταυρώνεται», το ζωγράφο Θεόφιλο, την Αστραδενή.
Όλα αυτά διαδραματίζονται με το γνώριμο ύφος της συγγραφέως με γλώσσα ζεστή και τρυφερή σαν παιδικό παραμύθι. Με τόση γλαφυρότητα, ώστε κάθε φορά που περιγράφει ένα φαγητό θαρρείς πως το μυρίζεις και το γεύεσαι.
Μέσα από πληθώρα φαγητών σταδιακά έρχονται και πλήθος αναμνήσεων.
Ένα ωραίο μυθιστόρημα γιατί τελικά η ίδια η ζωή «μαγειρεύει» τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου